De zeven eiken (zomervakantie 2022)

Misschien moet ik altijd zo de week beginnen. Gewoon de berg op wandelen tot ik boven ben. Daar een plek zoeken en op mijn gemak om me heen kijken. Alles opnemen. De wind op mijn huid voelen en de zon boven de mist uit zien klimmen. Mist die als een dauw opstijgt uit de tientallen dalen rondom me. Helemaal beneden een rivier zijn bedding zien volgen. Op het hoogste punt van de rots waar ik me bevind, staan zeven steeneiken. Als ik zie hoe zij wortelen in rotsen en kruinen in de hoogte, voel ik me nietig en machtig tegelijk. Nietig, omdat ik maar een heel klein onderdeeltje van dit alles ben. Machtig, daar eik en ik beiden deel uit maken van moeder aarde. Die zich prima redt en altijd overleeft. Waar wij haar denken te zien sterven, baart zij doodgewoon een nieuwe.

Zaad op een rots (zomervakantie 2022)

De dag begint al iets ouder te worden als ik even uitrust op een groot rotsblok. Deze lijkt hier al eeuwen te liggen tussen zijn soortgenoten. Achter me komt de zon net uit boven de rode berg, die het landschap domineert.De steeneiken die links en rechts van me uit de rotsen lijken te groeien, geven iets schaduw.

Voor me hoor ik ergens het geluid dat veel weg heeft van de roep van een arend. Een scherp tsjilpend geluid dat eindigt in een kort blafje. Hoe ik ook kijk, zien doe ik hem niet. Wel bemerk ik de ontelbare zwaluwen die holen in de spelonkachtige uitsparingen in de rotsen boven mij. Hun glijvluchten waarbij vooral de gevorkte staarten opvallen, zijn prachtig. Ik pak een schrijfblokje en pen uit mijn rugtas. Voor het eerst in lange tijd besluit ik wat te schrijven op papier. Gewoon met een pen tussen mijn vingers. De omgeving is te mooi om niet vast te leggen.

En alles heeft hier zijn eigen verhaal.Zoals de Johannusbroodboom die iets verderop groeit. Het is een boom die zijn naam dankt aan Johannus die in de woestijn leefde. Het verhaal gaat dat hij zich voedde met sprinkhanen en honing. In de grondtalen lijken sprinkhanen en de peulen van deze boom erg op elkaar. In het Engels heet deze boom zelfs sprinkhanenboom. Dus misschien lustte de beste man graag peultjes in plaats van sprinkhanen.Daarnaast ontdekten de oude Grieken dat de zaden van deze boom precies nul komma twee gram wegen. Zij gebruikten de zaden als gewicht om goud en zilver mee af te wegen. Het woord karaat is hiervan afkomstig.Het varkensvoer dat de verloren zoon geweigerd werd toen hij echt honger kreeg, waren de peulen van dezelfde boom. Al met al vermaak ik me deze morgen opperbest op mijn rots.